25 ปี "แบบ เบิร์ด เบิร์ด": พี่เบิร์ดของเรายังอยู่
แบบ เบิร์ด เบิร์ด ตอน วันของเรา Young อยู่ (2012, GMM Live, 7/10)
แต่ก่อนไม่ใช่แฟนคอนเสิร์ตหรือโชว์ของพี่เบิร์ดขนาดนั้น จนกระทั่งเมื่อซักสี่ปีก่อนได้บัตรฟรีไปดูคอนเสิร์ตแก แล้วเราก็ต้องยอมแพ้ให้กับมุข "ลุกแล้วรวย" ที่พี่เบิร์ดแกเล่นในคอนเสิร์ตแกซ้ำทุกครั้ง (แต่ก็ได้ผลทุกครั้งนะ) หลังจากนั้นมา ถ้ามีเวลา และมีเงิน (สำคัญกว่าเวลา) ก็จะคอยติดตามชมคอนเสิร์ตของพี่เบิร์ดมาโดยตลอด
"แบบ เบิร์ด เบิร์ด ตอน วันของเรา Young อยู่" จัดขึ้นเพื่อฉลองครบ 25 ปีของแบบเบิร์ดเบิร์ด ซึ่งแม่งเท่าอายุฉันเลย!?! ดังนั้นในคอนเสิร์ตก็เลยเนืองแน่นไปด้วยคุณป้า อาอึ้ม ไล่ลงมารุ่นคุณน้า คุณพี่ รุ่นๆ ฉันก็พอมี และที่เหลือก็เป็นเด็กน้อยวัย 0-10 ขวบที่วิ่งพล่านกันให้เต็มฮอลล์ ต้องก้มไปดูบัตรอีกทีว่านี่กูไม่ได้มาดูดิสนีย์ ออน ไอซ์ ใช่มั้ย ทำไมเด็กมันถึงได้เยอะขนาดนี้ แต่ก็ต้องยอมให้พี่เบิร์ดแกจริงๆ เพราะตั้งแต่แกมีเบิร์ดแลนด์เป็นของตัวเอง แกก็ได้ขยายฐานลูกค้า เปิดตลาดกลุ่มใหม่ที่ยังคงเรียกแกว่า "พี่เบิร์ด" แม้จะเรียกว่าปู่ หรือ ย่า ได้แล้ว
ตอนเริ่มมีโชว์จากเด็กๆ Young เบิร์ด เพลงอยู่คนเดียว และโชว์จาก Baby Mime เป็นการอุ่นเครื่อง จากนั้นก็เริ่มโชว์อย่างเป็นทางการโดยพี่เบิร์ดแกออกมาสวัสดียินดีต้อนรับโดยไม่ได้ยิ่งใหญ่อลังการอะไรเลย ซึ่งเราว่ามันก็โอเคแล้ว เพราะทุกครั้งกว่าจะเปิดตัวศิลปินได้ที แม่งคนดูไม่รู้โดนหลอกไปกี่รอบ ผ่าง ผ่าง ผ่าง ยิงไฟเลเซอร์สามสี่ที ยิงสโตรคไม่ยั้ง ระเบิดตู้มๆๆ ศิลปินถึงจะโผล่ขึ้นมาจากใต้เวที ฉันว่าบรรดาผู้จัดคอนเสิร์ตเอาจริงกับซีนเปิดตัวกันมากเกินไป จนเริ่มจะคล้ายพิธีจุดคบเพลิงโอลิมปิกเข้าไปทุกที การคืนสู่สามัญในฉากเปิดตัวพี่เบิร์ดเที่ยวนี้เลยได้ความประทับใจจากฉันไปมาก
วิช่วลคอนเสิร์ตพี่เบิร์ดยังคงน่าประทับใจเช่นเดิม คือเราสามารถคาดหวังได้เลยเมื่อซื้อบัตรคอนเสิร์ตว่าต่อให้มันจะไม่สนุกเลยก็ตาม แต่อย่างน้อยวิช่วลทั้งหมด อาร์ตไดเร็คชั่นทั้งหมดมันจะไม่เลวร้ายจนเกินไปนัก จังหวะ คิวเทคนิค และคิวการแสดงทั้งหมดไหลลื่นมาก แทบจะหาจุดผิดไม่ได้ แม้ในบางเพลงจะแผ่วๆ ไปบ้าง แต่กับเพลงโชว์ เพลงที่จะขายวิช่วลก็ทำจนสุดทางจริงๆ บางเพลงเรารู้สึกเลยว่ามันถูกคิดมาเยอะมาก ที่จะทำให้ทั้งชุดแดนเซอร์ ภาพบนจอ คิวไฟ สีไฟ และเทคนิคอื่นๆ มันซิงค์กันขนาดนั้น เป็นจุดแข็งของโชว์พี่เบิร์ดที่ยังคงเป็นอยู่ตลอดมา
คอนเสิร์ตไทยส่วนใหญ่ก็จะต้องมีซีนที่ศิลปินพบปะประชาชน จะใกล้ชิดมากหรือน้อยอันนี้ฉันไม่รู้ว่าขึ้นอยู่กับข้อจำกัดทางเทคนิค หรือเป็นความอิดออดของศิลปินที่บางทีก็อาจจะไม่อยากใกล้ชิดซักเท่าไหร่ และส่วนใหญ่ประชาชนที่จะได้รับสิทธิ์ในการสูดดมศิลปินอย่างเวรี่โคลสอัพขนาดนั้นก็มักจะเป็นผู้มีอันจะกินชั้นหนึ่ง มีบ้างที่เผื่อแผ่เมตตามาหาคนชั้นสอง แต่คนชั้นสามอย่างเราเหมือนมาดูโชว์จริงๆ ต้องมีใจอุเบกขามากในการวางเฉยต่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าโดยเราไม่มีส่วนร่วมอะไรเลย ส่วนของพี่เบิร์ด จุดขายของแกคือแกเข้าหาและเข้าถึงทุกคน ดังนั้นในทุกคอนของแก ทุกคนก็จะคาดหวังซีนพบปะมะเทิ่งกับพี่เบิร์ดว่ารอบนี้จะเป็นยังไงน้า ซึ่งเที่ยวนี้พี่เบิร์ดแกจัดให้ประชาชน 3 รอบหนักๆ ไล่ตั้งแต่ชั้นหนึ่งที่ใครใคร่จะจูบจะหอมแกก็เปิดรับเต็มที่ /ชั้นสองที่พี่เบิร์ดขึ้นนั่งร้านล้อเลื่อนโปรดประชากรชั้นสอง และสุดท้ายคือแกขึ้นเครนหมุนความสูงเกือบถึงชั้นสาม แผ่เมตตาสู่ประชาชนผู้ยากไร้ที่ชั้นสูงได้ความอิ่มใจไปถ้วนหน้ากัน
อย่างไรก็ดี ซีนพบปะประชาชนที่ประทับใจที่สุดจนถึงตอนนี้ ยังคงมีอยู่สองอันที่ยังไม่มีอันไหนเอาชนะได้ หนึ่งคือคอนเสิร์ต Raptor ที่จอนนี่ หลุยส์ มาโผล่ตรงสแตนด์พันบาท ใกล้มากๆ มาตอนเพลงคิดถึงเธอด้วย เป็นจังหวะที่ถูกที่ถูกเวลามาก ประทับใจในอารมณ์ที่สุด ส่วนอีกอันคือเพลง "ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ" ที่พี่บี้แกขึ้นสลิงรัดเป้า แล้วบินร่อนไปทั่วทั้งฮอลล์ ขนาดเราที่ซื้อบัตรสามร้อยบาทไปดูขำๆ อยู่ชั้นบนสุด ยังเห็นพี่บี้อย่างใกล้ชิด อันนั้นก็พีคมากด้านความแข็งแรง กำยำ และทุ่มเทมากๆ ของพี่บี้
ที่รู้สึกแหม่งๆ คงเป็นความไม่ค่อยแน่ใจในคอนเซ็ปต์ของคอนนี้เท่าไหร่ คือชื่อมันบอกว่า "วันของเรายังอยู่" มีก็อปปี้ทำนองว่า เอาตัวเด็กของคุณมาสนุกกันในคอนเสิร์ตนี้ แต่พอเอาเข้าจริงๆ เราว่าคอนเซ็ปต์มันไม่แข็งแรงเลย จนถึงตอนนี้ก็ยังงงๆ ว่าความต่อเนื่องของแต่ละโชว์คืออะไร มันคือการเอาเพลง และแบบ เบิร์ดเบิร์ด ทุกครั้งมาตีความทำใหม่ ให้ทันสมัยและฉูดฉาดขึ้นเหรอ โอเคในแง่ความสนุก เอนเตอร์เทนพี่เบิร์ด และโชว์โดยรวมทำได้ดี แต่ในแง่ความต่อเนื่อง เรื่องราว มันยังไม่สุดเท่าไหร่
เพลงของพี่เบิร์ดมีเยอะมาก แล้วก็เพราะมากๆ โดยเฉพาะเพลงเก่าๆ สมัยที่พี่เต๋อ เรวัต แต่งให้ แล้วที่เรามาดูแบบเบิร์ดเบิร์ดครั้งนี้ก็เพราะอยากจะฟังเพลงเก่าให้หนำใจ แต่ไม่รู้ทำไมถึงจะต้องจัดช่วงนึงเป็นช่วงเปิดผับแดนซ์กระจายแล้วให้พี่เบิร์ดแกร้องเพลงป๊อปๆ อย่าง คิดมาก, โปรดส่งใครมารักฉันที, เพียงกระซิบ ฯลฯ ให้คนดูเต้นกันหัวหลุด เป็นช่วงงงๆ ที่ถ้าไม่คิดมากมันก็สนุกดี แต่มุขนี้เคยใช้แล้วตอนคอนเสิร์ตอาสาสนุก แล้วก็เอามาฉายซ้ำอีก เป็นความงงซ้ำซ้อน เต้นให้มันจนสุดแล้วก็จบไป พี่เบิร์ดแกก็กลับมาร้องเพลงแกเหมือนเดิม แล้วเมื่อกี๊คืออะไรพี่ มันคืออะไร...
แขกรับเชิญ (ตู่ นันทิดา และลูกสาว น้องเพลง, แหวน ฐิติมา และลูกสาว น้องปันปัน, ชมพู่ อารยา, โก๊ะตี๋ และตุ๊กกี้) ถือว่าเยอะดีแต่ไม่ประทับใจเท่าไหร่ ซีนคุณตู่ คุณแหวนและลูกๆ นี่โอเคนะ มันให้ความรู้สึกถึงการเติบโต และรู้สึกได้ว่า 25 ปีที่ผ่านมาเนี่ยมันนานมาก เปลี่ยนผู้หญิงคนนึงเป็นแม่คน และลูกสาวเธอก็โตจนขึ้นเวทีคอนเสิร์ตได้แล้ว อันเนี้ยเราโอเคในคอนเซ็ปต์ แต่อย่างชมพู่ ตุ๊กกี้ โก๊ะตี๋ นี่ไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าได้เห็นดาราดังๆ ที่กำลังอยู่ในกระแส บนเวที ไม่ได้เชื่อมโยงอะไรกับพี่เบิร์ดมากนัก แถมปล่อยยาวเป็นช่วงใหญ่ ฉันเผลอหลับไปหน่อยก็ตอนนั้น
ช่วงท้ายของคอนเสิร์ตทำได้ดีขึ้น ตั้งแต่เพลง "มีแต่คิดถึง" เป็นต้นไป คนดูก็โดนบิ้วท์ให้ย้อนนึกไปถึงแบบเบิร์ดๆ ครั้งก่อนๆ แขกรับเชิญทุกคน และทีมงานที่เกี่ยวข้องกับงานนี้ทั้งหมด โดยมี VO ของพี่เบิร์ดประกอบภาพ ซีนนั้นถึงมันจะช้ำมากแต่ว่าก็ทำให้เราอิน ปรับอารมณ์ได้เยอะ และน่าจะเป็นช่วงหนักๆ ช่วงเดียวที่ทำให้เรารู้สึกผูกพันกับโชว์นี้ รู้สึกว่ามันขลังมากจนอยากจะร้องไห้ ภาพคุณแม่อุดมร้องเพลงบ้านหลังน้อย ตอนแบบเบิร์ดๆ ครั้งแรก ไม่ว่าจะดูกี่ทีก็ยังซึ้ง เชื่อว่าคุณป้าๆ ที่รักพี่เบิร์ดมากคงร้องไห้กันตอนนี้แหละ
ทั้งหมดทั้งมวลคอนเสิร์ตใช้เวลาไปสี่ชั่วโมงเต็มๆ (สี่โมงเลิกสองทุ่ม ฮะห์!) โดยที่พี่เบิร์ดแกรันของแกคนเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ ที่หายไปหลังเวทีคือไปเปลี่ยนชุดทั้งนั้น มีน้อยมากที่ปล่อยเวทีให้แขกรับเชิญอยู่นาน คอนเสิร์ตไทยหลังๆ มานี้ที่เราได้ดูศิลปินจะหายไปโคตรนาน ตัดเป็นช่วงแขกรับเชิญไปซะดื้อๆ ซึ่งต้องนับถือพละกำลังพี่เบิร์ดแกจริงๆ แกเป็นเจ้าของโชว์นี้ แล้วเราก็แทบจะไม่รู้สึกในช่วงไหนเลยว่าพี่เบิร์ดหายไป
ส่วนเรื่องเพลง เซอร์ไพรส์ที่ได้ฟัง "ความสุข ความทรงจำฯ" เป็นเพลงปิดคอนเสิร์ต แต่ก็เสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้ฟัง "หมั่นคอยดูแลและรักษาดวงใจ" แต่ว่าเพลงนี้มันได้เป็นซีนพีคจนอิ่มไปแล้วตอนคอนเสิร์ตอาสาสนุก ดังนั้นถ้ามันจะมาเป็นเพลงธรรมดาๆ ในคอนเสิร์ตนี้ก็สู้ไม่มีไปเลยดีกว่า
จากนี้ไม่รู้ว่าพี่เบิร์ดแกจะมีอัลบั้มอีกรึเปล่า จะมีคอนเสิร์ตประจำอัลบั้มของแกอีกมั้ย แล้วแบบเบิร์ดเบิร์ดจะยังได้จัดอยู่อีกมั้ย แต่ถ้ามีอีก ก็คงมีฉันไปนั่งดูอยู่ที่บัตรพันห้าเหมือนเดิมแหละนะคะพี่เบิร์ด หนูเป็นผลผลิตของของยุคเบิร์ดรุ่งเรือง แม่หนูมีเทปของพี่ พอหนูโตมาก็ฟังเพลงชุดซ่อมได้ของพี่ผ่านแผ่นประเทืองและแวมไพร์ ตอนช่วงย้ายมาคอนโดไม่มีทีวีดู หนูก็ซื้อซีดีชุดอาสาสนุกของพี่มาเปิดฟังวนไปวนมาจนร้องได้หมดโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่ว่าพี่จะเป็นพี่ เป็นลุง เป็นป้า เป็นปู่ เป็นย่า พี่ก็เป็นศิลปินที่ทำคอนเสิร์ตได้ดีคนนึงเลยนะคะ :)
