โต๊ะหมายเลขสองริมถนนท่าพระจันทร์ถูกจับจองโดยฉันและเพื่อนร่วมทางอย่าง เอย และ ปอย
เหตุผลที่ทำให้เราหยุดที่ร้านนี้ก็เพราะสายตาทั้งสามคู่เกิดบังเอิญไปสะดุดกับบางสิ่ง
อย่างพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
สิ่งนั้นคือ … หมูสับยัดไส้ไข่เค็ม (ถ้ากูจำชื่อมันไม่ผิด)

เสียงร้องจากท้องไส้ดังไปจนถึงสมองที่สั่งการลงมาให้มือจดชื่อรายการอาหารที่ดวงตามองเห็นอยู่ข้างหน้า…ละลานตาไปหมด
สุดท้าย กระดาษแผ่นน้อยก็แออัดไปด้วยรายชื่ออาหารหลากหลาย
ทั้งยำไข่เค็ม เต้าหู้ทรงเครื่อง ปลาหมึกยัดไส้ หมูหวาน หอยจ๊อ กุนเชียง ยำปลาเค็ม ผัดบล็อกโคลี่
ข้าวต้มใบเตยสามถ้วย และที่ขาดไม่ได้คือ เจ้าหมูสับยัดไส้ไข่เค็มตัวการ

ที่อาจหาญสั่งกันเยอะเพียงนี้ก็เพราะแต่ละจานนั้นราคาเพียงจานละสิบบาท
และทันทีที่ข้าวต้มคำแรกเข้าปาก เอย…สหายจ้อยจึงเอ่ยปากขึ้นมาว่า
"แดกกันเยี่ยงราชาเลยทีเดียว" ฉันและสหายปอยพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

"กูชอบนั่งโต๊ะริมถนนอย่างนี้ว่ะ แม่งเย็นดี ไม่เหมือนโต๊ะข้างใน แม่งอึดอัด" ปอยเอ่ยปากขึ้น

"เออ แถมคราวนี้กับข้าวแม่งดีชิบหาย ไม่เหมือนคราวที่แล้ว เสือกมาตอนร้านจะปิด เลยได้แดกแต่ไข่เจียวๆ" เอยบ่น

"แต่ข้าวต้มมันต้องกินกับไข่เจียวดิวะ" ฉันเพิ่งสังเกตว่าบนโต๊ะคราวนี้ไม่มีไข่เจียวมาร่วมด้วย

"ต้องมากินกันหลายๆคนว่ะ ถึงจะสนุก"

 
"เออ พวกแม่งพลาด"

.

สักพักโต๊ะข้างๆ เราก็มีไอ้ตี๋น้อยตัวอ้วนป้อมกับคุณแม่และพี่ชายเข้ามาเพิ่มเติม พวกเราส่งยิ้มให้เจ้าตี๋และก็ได้รอยยิ้มเล็กๆ กลับมา

นิดนก – "เห็นอย่างนี้แล้วอยากมีลูกว่ะ"

ปอย – "เอาจริงๆกูก็กลัวตอนนั้นว่ะ ตอนทำแม่งอ่ะ"

เอย – "กูถึงว่าไง ว่าทำไมคนเราแม่งไม่ดมหูกันแล้วก็ท้อง"

นิดนก – "กูว่าแม่งน่าเกลียดกว่า *** กันอีกว่ะ มึงลองยื่นหูมาให้กูดมดิ"

เอย (ทำหน้าเหยเก) – "อี๋ๆๆๆ"

ปอย – "แต่ถ้า *** กันด้วยความรักมันก็คงไม่เท่าไหร่ป่าววะ"

นิดนก – "กูว่าแม่งพลิ้วว่ะ"

ปอย – "แต่กูว่าถ้ากูยังเรียนมหา’ลัยอยู่กูคงไม่ทำงั้นว่ะ"

นิดนก – "แน่แหละ ก็เราไม่มีโอกาสไง 555"

เอย – "ใครว่าปอยไม่มีวะ ก็หนุ่มผมยาวคนนั้นไง ฮ่าฮ่าฮ่า"

ปอย – "เฮ้ย ไม่เอาๆๆ ทำไมแม่งไม่เป็น"น้อง…"วะ"

นิดนก – "ปอยแม่งสวยเลือกได้ว่ะ"

ปอย – "ต้องเอยวะ แม่งสาวทรงเสน่ห์ตัวจริง มีประเด็นกับทุกชั้นปี ฮ่าๆ"

เอย – "อีบ้า มึงคิดว่ากูอยากเหรอ"

นิดนก – "อยากอยู่ตรงนี้ตลอดไป ได้เฝ้ามองและห่วงใย…." (อยู่ดีๆก็ร้องเพลงขึ้นมา)

นิดนก - "ถามจริงๆ มึงฟังเพลงนี้แล้วยังคิดอะไรอยู่ป่าววะ"

ปอย – "ไม่แล้วว่ะ จริงๆนะมึง ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตายว่ะ แต่ตอนนี้เฉยๆแล้ว แต่แม่งก็ทำให้กูกลัว กลัวที่จะรักใครมากๆ แล้วกลัวจะเจ็บมากเหมือนคราวที่แล้ว"

เอย – "มันเหมือนระวังไว้ก่อนป่าววะ"

นิดนก – "กูว่าแบบ แต่ก่อนมันจะคิดแต่ด้านดี ไม่เคยเผื่อใจ แต่พอมันผ่านมาแล้วมันจะเริ่มเข้าใจมากขึ้น ประสบการณ์แม่งจะสอน ทำให้มองอีกด้าน ว่าแง่ร้ายแม่งก็มี ถ้าคิดว่ารับมันไหวก็ลุยไปเลย แต่คิดอีกทีความรักแม่งก็ไม่ใช่การทำธุรกิจลงทุนนะ ที่จะต้องมานั่งนึกถึงผลดีผลเสีย มันเป็นอารมณ์มากกว่า พอมันเป็นอารมณ์แล้วมันก็จะไม่แน่นอน ดังนั้นมึงจะไปทฤษฎีกับแม่งไม่ได้ อยากทำอะไรก็ทำ"

เอย - "จริงว่ะ ถ้าอยากทำอะไรก็ทำไปเลยดีกว่า"

ปอย – "กูนับถือมึงอย่างว่ะเอย มึงแม่งไม่เคยกลัวที่จะเจ็บว่ะ อยากทำอะไรก็ตามใจตัวเองไปเลย ดีว่ะ กูชอบ"

เอย – "ถ้าไม่ทำก็ไม่รู้ดิวะว่าผลจะเป็นยังไง"

ปอย – "เดี๋ยวกูมา ไปสั่งเพิ่มก่อน"

ไม่นาน ยำปลากระพง ผัดผักบุ้งไฟแดง และเต้าหู้ทรงเครื่องอีกจานส่งตรงถึงโต๊ะอีกครั้งพร้อมข้าวต้มอีกสองถ้วย พร้อมกับการสานต่อบทสนทนาที่ยังไม่จบ 

นิดนก – "แต่กูไม่เห็นด้วยกับมึงอย่างนึงนะปอย ที่มึงเคยบอกว่า ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ มึงไม่อยากรู้จัก *** อีกอ่ะ อยากเป็นคนแปลกหน้ากันไปเลย ไม่รู้ว่ะ กูเสียดาย"
 
ปอย - "แต่กูก็ยังยืนยันนะ"

เอย - "แล้วมึงไม่เสียดายความเป็นเพื่อนกันเหรอวะ"

ปอย – "ก็กูกับมันไม่ได้เริ่มแบบเป็นเพื่อนไง"

นิดนก – "กูว่ามันต้องมีบ้างว่ะ อย่างกูก็เสียดายนะ ไอ้เหี้ย ในเมื่อมันเริ่มมาในสถานะหนึ่ง แต่เมื่อถึงเวลาแล้วมันจะกลับมาที่จุดนั้นอีกไม่ได้วะ กูเชื่อว่าไอ้ความสัมพันธ์ช่วงรอยต่อตรงนั้นแม่งแข็งแรงที่สุดนะ แม่งเสถียรว่ะ คือไม่ว่ามึงจะก้าวล้ำไปถึงขึ้นไหนแล้ว สุดท้ายมึงก็จะกลับมาที่จุดนั้นได้อีกโดยไม่มีเงื่อนไข อยู่ที่ว่ามึงจะเปิดใจรึเปล่า"

ปอย – "นั่นแหละ ที่กูอยากรักษาตรงนั้นของกูกับน้องเอาไว้ กูยังอยากคุยกับแม่งต่อไป อยากเป็นพี่น้องกับแม่งต่อไป"

นิดนก – "กูก็อยากว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า"

เอย – "อิ่มแล้วว่ะ"

ปอย – "เหมือนกันว่ะ"

นิดนก – "งั้นเก็บตังค์เลยแล้วกัน"

แม่ค้านับนิ้วและขมุบขมิบปากเล็กน้อย ก่อนจะคิดคำนวณในใจด้วยความเชี่ยวชาญขั้นพิเศษ ก่อนจะสรุปรวมราคาค่ามื้อเย็นของพวกเราในวันนี้ว่ามีมูลค่า สองร้อยยี่สิบห้าบาท

นิดนก – "นี่เด็กแม่งก็จะสอบโอเน็ตเอเน็ตเหี้ยไรนั่นแล้วนี่หว่า จะได้มีน้องอีกแล้วว่ะ" มือก็กำลังหยิบเงินในกระเป๋าออกมาร่วมลงขัน

ปอย – "อยากไปรับน้องแล้วว่ะ ปีนี้เละแน่ๆ"

เอย – "จริงว่ะ ปีสามแม่งชิวสุด เมาอย่างเดียวเลย"

นิดนก – "เออ ว่าแต่….เหล้าคณะแม่งอยู่ไหนวะ?"
 

เราสามคนเดินออกจากร้าน ด้วยกระเพาะอาหารที่อัดแน่นไปด้วยข้าวต้มและกับเลิศรส
แต่ภายในหัวใจยังว่างเปล่า เหมือนไม่มีที่ยึดเหนี่ยว ไม่มีที่ไป

คนหนึ่ง … ดูเหมือนจะมีหลายทางเลือก แต่ไม่อาจเลือกได้เลยสักทาง

คนหนึ่ง … กำลังเสียดายกับความสัมพันธ์สถานะพี่น้อง ที่ดูเหมือนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้

และอีกคนหนึ่ง … กำลังกลัวที่จะรัก เพราะความรักครั้งก่อนทำร้ายจนทำให้หวาดกลัว

เราพูดคุยกันด้วยความเงียบ … เหมือนจะเข้าใจกันและกันดี 

เอย ปอย และฉัน ร่ำลากันที่ถนนท่าพระจันทร์
ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน เพื่อดำเนินชีวิตของแต่ละคนต่อไป

ฉันส่งเพื่อนทั้งสองขึ้นรถเมล์สาย 524 ไป
แล้วออกเดินเพื่อขึ้นรถกลับบ้านบ้าง

ฉับพลันสายตาของฉันก็มองเห็นบางอย่าง
ฉันเห็นบางคนที่ด้านหนึ่งของถนน …
บางคน ที่ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่า

เรายังรู้จักกันอยู่ไหม ?

….

 

ปล.
*สเปซนี้เต็มไปด้วยถ้อยคำและความคิดที่หยาบคาย ซึ่งล้วนมาจากบทสนทนาจริงสองผู้หญิงสามคน 555
*และที่แน่ๆ สามคนนี้ . . . โ ส ด
*และบางเรื่องต้องขอสงวนไว้ในฐานที่เข้าใจ เพราะไม่อาจเปิดเผยบางเรื่องได้ในที่สาธารณะ


(บล็อกนี้เขียนเอาไว้เมื่อวันที่ 24/02/2007)