เพียงชายคนนี้เป็นอาจารย์พิเศษ: ฟังอาจารย์บ่น
เพียงชายคนนี้เป็นอาจารย์พิเศษ(คันฉัตร รังษีกาญจน์ส่อง, สำนักพิมพ์แซลมอน, 2557)
หลังจากอ่านเล่มนี้แล้วจะคิดถึงสองอย่าง หนึ่งคือคิดถึงอาจารย์ ครึ่งนึงคืออาจารย์ที่เรารักและจะเนิร์ดใส่ในวิชาแก เช่นอ.จุ๊บ อ.รุจน์ อ.พี่นนท์ อ.บุญรักษ์ กับอีกพวกคืออาจารย์ที่เรารักมากจนชอบเม้าท์แก ถ้าอาจารย์แกเขียนถึงวีรกรรมพวกเราบ้างก็คงมันส์พอๆ กับในหนังสือ เช่น
- ความเชื่อเรื่องการเขียนตอบข้อสอบด้วยลายมือสวยๆ ใช้ปากกาสีเยอะๆ และเติมคำว่า ค่ะ, คะ เข้าไปบ้างเพื่อให้อาจารย์แกเข้าใจว่าผู้สอบเป็นผู้หญิงในวิชาหนึ่งของอาจารย์ตัวย่อ ส. เอกวิทโท คือแม่งเป็นความเชื่อที่ประสาทแดกมาก แต่เราก็ทำ และผลคือได้เอ อาจารย์แกจะสงสัยบ้างมั้ยว่าทำไมเซคแกแม่งมีแต่ผู้หญิงวะ พูดค่ะกันทุกคน
- การเรียกชื่ออาจารย์สมมติว่าแกชื่อทศ แต่เราจะเรียกแกว่า ทซซี่ แล้วเมื่อวันเรียนจบ เราอยากถ่ายรูปกับอาจารย์ เพื่อนคนหนึ่งจึงพูดเสียงดังต่อหน้าอาจารย์แก "เฮ้ยพวกมึง มาถ่ายรูปกับทซซี่กัน"
- การกวนตีนอาจารย์ บจ. รุ่นใหญ่เอกฟิล์ม ที่แกก็อายุเยอะแล้ว แต่ก็ไปกวนแก และเหมือนแกจะไม่เคยตามทันซักมุข เป็นทุกข์ของนักศึกษาไป
อาจารย์ของเราก็คงอยากระบายเหมือนกัน เพราะพวกมึงเฮี้ยนกันเหลือเกิน
อย่างที่สองที่นึกถึง ก็คือตัวเอง ว่าเราเคยทำผิดคิดชั่วเอาไว้แค่ไหน เราก็ว่าเราไม่ใช่นักศึกษาดีเด่นอะไร แต่อ่านวีรกรรมของน้องๆ ในหนังสือแล้วรู้สึกว่าตัวเรานี้โคตรเนิร์ด การบ้านวิชาไหนที่ชอบก็จะทำแบบตั้งใจไม่แคร์คะแนน ขอให้กูได้ทำเถอะ ส่วนวิชาไหนที่ไม่ชอบก็จะเอาเท้าเขี่ยๆ ให้มันจบๆ ไป ไม่หวังคะแนนอีกเช่นกันเพราะงานห่วยขนาดนั้น เลยแก้ตัวแทนน้องในคลาสพี่ต่อบางคนที่เผางานมาส่งว่า มันอาจจะเป็นวิชาที่เขาไม่ชอบก็ได้ 55555
อาจจะเป็นความซวยของพี่ต่อด้วยส่วนหนึ่งที่ไปสอนพวกเด็กเอกฟิล์มด้วยแหละ เรารู้สึกเอาเองในฐานะเด็กเอกฟิล์มคนนึงเหมือนกัน คือเด็กเอกนี้แม่งปกครองยาก ไร้ระเบียบวินัย ประสาทแดก กวนตีน อัตตาสูง ติสต์แตก แต่น่ารักนะ (เข้าข้างตัวเอง) มันไม่เท่เหมือนพวกเอกโฆษณา ออกไปทางคนบ้ามากกว่า มันเลยมีโอกาสสูงที่จะเจอวีรกรรมเฮี้ยนๆ แบบที่น่ารักก็อย่างเช่นน้องแปดบิท (ที่แม่งตลกมากหัวเราะพุ่งเลย) หรือการเอาจริงเอาจังกับการตั้งชื่อกลุ่ม (ที่เชื่อว่าวัยรุ่นทุกคนต้องผ่านโมเมนท์จริงจังทำเพื่อแบบนี้) ส่วนแบบที่ไม่ค่อยน่ารัก ถ้าเป็นเราเจอเองก็คงหงุดหงิดไม่น้อยก็เช่นพวกโกหกนู่นนี่, โทรมาตื๊อขอเกรด หรือก๊อปงานมาส่ง ชีวิตอาจารย์นี่เจอหลายรสชาติจริงๆ
มันมีความเศร้านิดๆ ต่อระบบการศึกษา และภาพนักศึกษาที่ผิดจากความคาดหวัง ซึ่งเราก็เคยเป็นแบบนั้นแหละ แต่พอมองกลับไปแล้วรู้สึกว่าทำไมกูโคตรเด็กและงี่เง่าจังวะ รู้สึกเหมือนตัวเองยังไม่โตพอที่จะไปเรียนมหาวิทยาลัย เคยทำงานกับนักศึกษาปีสามปีสี่อยู่พักนึง บางทีก็อิจฉาพวกน้องมากว่า เออพวกมึงเก่งจัง แต่ก็มีอีกหลายวูบที่อยากจะดีดสะดือทำโทษในความโคตรเด็กของน้องๆ แบบเฮ้ แกติดต่อเรื่องงานกับบริษัทจริงๆ อยู่นะเฟ้ย ต้องเอาใจพวกน้องขนาดนั้นจริงอ่ะ
ฝีปากพี่ต่อยังคงคารมคมกริบเหมือนเดิม แม้จะไม่มันส์หยดเท่าการติดตามอ่านในเฟซบุ๊กก็ตาม (คงโดนเซนเซอร์ไปเยอะสินะ) แต่ก็สนุกอยู่ดี อ่านเพลินๆ รวดเดียวก็จบ นี่ว่าจะเอาไปขายต่อในอีเบย์ละ เพราะตามหาหนังสือในร้านยากเหลือเกิน
ล้อเล่น...
