ฝากไว้...ในกายเธอ
ฝากไว้...ในกายเธอ(2014, โสภณ ศักดาพิศิษฏ์, B- )
- เพราะเห็นว่าเป็นคุณจิม โสภณ จากลัดดาแลนด์ทำ จึงตั้งธงเอาไว้ก่อนดูว่ามันจะไม่ใช่หนังผี คือมันน่ากลัวแหละ แต่สุดท้ายมันจะไม่ใช่หนังผีที่ไม่มีที่มาที่ไป มาหลอกกันตู้มๆๆๆ แล้วก็ไป มันต้องมีอะไรบ้างแหละวะ
- สุดท้ายกลายเป็นว่าพยายามผีมากไป ทั้งๆ ที่มันแทบจะไม่มีแรงขับอะไรไปทางนั้นเลย หนังมันมีความทริลเลอร์มากกว่าจะเป็นฮอร์เรอร์ แต่เพราะหน้าหนังมันลีดไปทางผีแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้ เลยต้องใส่ฉากผีผ่างเข้ามาแบบไม่บันยะบันยัง ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยนะ คือคนดูเริ่มรู้ละ อะ มืดแล้วโว้ย กูจิกแขนรอ เอาแล้ว ไอ้พระเอกมันเดินเข้าไปในที่มืด (ทั้งที่ถ้าเป็นชีวิตจริงใครแม่งจะเดินเข้าไปวะมืดขนาดนั้น) เอาแล้วครับมุมกล้องแพนรอแล้วครับ โอ้โห บีบคั้นมากๆ ครับ โอ๊ยๆๆๆ จะไม่ไหวแล้ว โอ๊ยยยย อึดอัด อ๊ากกกกก ... ผ่าง บิ๊วกูมาสิบห้าวิเพื่อการตกใจแบบผ่างครึ่งวินาที จบฉาก ถอนหายใจ รอชมฉากบีบอารมณ์ในอีกห้านาทีถัดไป และถัดไป และถัดไป...
- เรื่องมันเหมือนจะพัฒนาต่อไปได้อีก เหมือนมีเส้นเรื่องบางอันที่เปิดมาแต่ไม่ได้ปิด บางอันก็ไม่รู้จะใส่มาทำไม บางอันก็ขยี้ได้อีก สุดท้ายมันก็ไปแบบครึ่งๆ กลางๆ ยาวไปที่จะเป็นหนังสั้น ไม่เข้มข้นพอที่จะเป็นหนังใหญ่
- ส่วนหนึ่งของความไม่เข้มข้นที่ว่าคือ มันไม่มีอะไรที่ควรจะเป็นเรื่องเลย คลิปในแชทนั่นก็ไปไม่สุด (บอกรักเนี่ยนะ) บทของแทนก็แบนมาก คือแกเป็นคนทำอะไรทำจริงดีจังโว้ย ชีวิตนี่โฟกัสอยู่กับเรื่องเดียวเลยคือการตามหาว่าใครฆ่าแฟนกู บทของแทนแบนจนมีจุดนึงที่เราคิดไปแล้วว่า เอ๊ะ หรือมึงเป็นภาพหลอนของเพิร์ธวะ เป็นจิตที่คอยก่อกวนไม่ให้เพิร์ธอยู่เป็นสุข แต่พอเห็นกล้ามท้องของน้องต่อจึงระลึกขึ้นมาได้ว่า น้องเขาคงมีตัวตนอยู่จริง ถึงกระนั้น แม้ต่อจะแซ่บ แต่ความแบนจนน่ารำคาญทำให้เราเชียร์เพิร์ธไปเลย เพิร์ธมึงเอาคลอรีนยัดปากไอ้แทนมันเหอะ ตามอยู่นั่น
- ถ้าจะทริลเลอร์ เชือดเฉือน ชิงไหวชิงพริบกันระหว่างแทนกับเพิร์ธ มันต้องไปสุดกว่านี้ และแทนต้องกลมกว่านี้
- ส่วนน้องมาร์ชก็เล่นได้ดีมาก (เหรอ) เป็นการแสดงออกทางอารมณ์ระดับทุติยภูมิ เราจะเดาไม่ออกในชั้นแรก ต้องพาจิตเข้าสู่ภาวะเสมือนว่างเปล่า ถึงจะเข้าใจตัวละครนี้ น้องมาร์ชอาจจะยังแกร่งไม่พอที่จะแบกหนังทั้งเรื่องเอาไว้คนเดียว
- น้องวี มีทำไม
- เก้า คือไอซ์ และสไปรท์ ไม่แตกต่างเลย
- เออ เอาจริงๆ ทุกคนแม่งก็ยังมีร่างของตัวเองในฮอร์โมนอยู่ เอาไม่ออกเลย
- เรื่องความสมจริง และเหตุผลทางการแพทย์เราว่ามีส่วนทำให้เรื่องมันหมดสนุกไปเยอะ มันมีแหละหนังที่เอาจริงๆ แล้วก็ไม่ได้ถูกต้องในทางการแพทย์ (หรือศาสตร์อื่นๆ) แต่เค้าทำจนเราเชื่อไปเลยไง ในร้อยคนแม่งจะมีซัก 3 คนที่ตะขิดตะขวงใจ และ 1 คนที่มั่นใจแน่ๆ ว่าหนังแม่งมั่ว แต่อันนี้นี่ตะขิดตะขวงตั้งแต่ดูแล้ว ว่าเฮ้ย ใช่เหรอว้าา อย่างงี้เหรอว้าา กลายเป็นแทนจะโฟกัสกับหนังต่อ สมาธิเราเลยไปจดจ่อกับเหตุและผลของฉากนั้น และส่งผลต่อฉากต่อไปไปเลย
- มีส่วนที่ชอบอยู่เหมือนกัน เป็นสิ่งที่ชอบตั้งแต่ลัดดาแลนด์ คือเพราะลัดดาแลนด์มันไม่ใช่หนังผีโดยแท้ แต่ใช้ผีเป็นเครื่องมือในการเล่าเรื่องดราม่า ผีจึงเป็นแค่เงื่อนไขหนึ่ง สำหรับเรามันจึงเหมือนว่าไม่มี แบบ พอดูจนจบแล้วเราสามารถคิดได้ว่าจริงๆ แล้วมันไม่ได้มีผีหรอก มันเป็นภาพจำลองจากจิตของตัวละครที่หลอกเรา (และเขาหลอกตัวเอง) ว่ามี หรือถ้ามีคือมันเป็นผีที่มีเหตุมีผล มีที่มาที่ไป ฝากไว้ฯ นี่ก็ยังมีอะไรแบบนั้น แต่อยู่ในดีกรีที่เบากว่า
- ชอบฉากแม่ไอซ์ดักรอที่ประตูบ้าน อันนี้ดีมาก
- หลายฉากนี่ไม่รู้ตั้งใจให้ขำรึเปล่า แต่วัยรุ่นร่วมโรงของดิฉันฮากันขี้แตกขี้แตน คือหมดอารมณ์ไปเลยเหมือนกันนะ เพิร์ธกินไข่วัยรุ่นก็ฮา, ลูบท้องวัยรุ่นก็ฮา และมาพีคสุดคือตอนเพิร์ธบอก แม่ เพิร์ธท้อง ฮากันหมดเลยค่ะ แล้วที่ผ่านมามึงกรี๊ดอะไรกัน ถ้าจะขำขนาดนี้ พูด!
- ผิดหวังนิดหน่อยค่ะ เพราะหวังจะได้เห็นอะไรแปลกใหม่จากจีทีเอชบ้าง (หลังจากไม่ได้เห็นมานาน) แต่ก็ไม่ได้เห็น จึงขอจบไปแบบดื้อๆ แบบนี้แล
0 comments: