เมย์ไหน ไฟแรงเฟร่อ: สนุกเฟร่อเลย
เมย์ไหน ไฟแรงเฟร่อ(2015, ชยนพ บุญประกอบ, B+)
ที่ทำให้คิดว่า เออ กูไปดูเรื่องนี้ก็ได้ คือเพราะเพลงของอีแก๊งค์ดาวหกแฉกนี่เลยนะ อีห่า เพลงอะไรแม่งทำให้คันหูตั้งแต่ได้ยินครั้งแรกในตัวอย่างอย่าง (ดูตัวอย่างครั้งแรกตอนดูฟรีแลนซ์) แม่งใครรำคาญเพลงนี้ไม่รู้อ่ะ แต่เราโคตรชอบ อีบ้า สนุก เลอะเทอะ
แล้วหนังแม่งก็เป็นแบบนั้นแหละ อย่างสั้นที่สุดคือมันสนุก ซึ่งแม่งเป็นเรื่องเบสิคที่สุดที่เราอยากได้จากการดูหนัง แต่หนังส่วนใหญ่มันทำให้เราไม่ได้ แต่กับเมย์ไหนฯ นี่แม่งสนุกจริงๆ นะ จัดเป็นภาพยนตร์บันเทิงที่มีจังหวะที่ดี สนุกแบบที่ไม่ใช่ว่ามันบังเอิญสนุก แต่มันผ่านการคิด และการเลือกใช้วิธีการที่เราว่ามันมาถูกที่ถูกทางดี เป็นมุกตลกที่อาศัยจังหวะ และภาษาหนังอย่างเยอะอ่ะ ไม่ต้องมาตลกสังขารเห็นตูด ด่าล่อพ่อแม่ อะไรแบบนั้น มันก็ตลก เลอะเทอะ และสนุกได้ นี่คือส่วนที่ดีเลยนะ
(ชอท "แตะสิ บุญทั้งนั้นเลยนะ" อันนั้นคือเบสท์ ออฟ เดอะ เดย์ ของเราเลย ขำแบบแม้จะผ่านไปอีกสามฉาก กูยังขำค้างอยู่เลย เหี้ยมาก เลวมากๆ)
อย่างนึงที่ทำให้เราดูเรื่องนี้แล้วสนุก คือไอ้กลุ่มเด็กผู้ชายข้างหน้ามากันสี่คน แม่งคือไอ้ป๋องของจริง
(แต่ไม่หล่อเหมือนน้องแบงค์) โอตาคุสายแข็งเลย น้องแม่งเอ็นจอยกับทุกฉากทุกตอน ยิ่งตอนที่เป็นอนิเมชันมึงยิ่งครื้นเครงกันใหญ่ น้องคนนึงพูดขึ้นมาตอนไอ้ป๋องกลับบ้านมาระบายอารมณ์ด้วยการวาดรูปว่า "แม่ง โอตาคุชัดๆ" แล้วก็หัวเราะ ไอ้ห่า ถ้ามึงมาหัวเราะเรื่อยเปื่อยในหนังเรื่องอื่นกูย้ายที่นั่งหนีไปแล้ว แต่พออยู่กับเรื่องนี้แม่งสนุกมาก บางฉากหนังแม่งไม่ตลก แต่น้องอ้วนกูขำเหมือนโดนพี่หม่ำเอาถาดฟาดหัว เออ กูเลยต้องขำไปกับมึงด้วยเลยเนี่ย คือแบบดีเลยนะ เหมือนเราเข้าใจตัวป๋องขึ้นมาเยอะเลยจากไอ้เด็กกลุ่มนี้
มีนิดหน่อยที่ติด คือ ป๋องในร่างน้องแบงค์-ธิติ ที่ดูยังไงแม่งก็ไม่ไร้ตัวตน ยิ่งน้องเพิ่งจะได้เป็นประธานนักเรียนในฮอร์โมนมาหยกๆ ยิ่งทำให้เชื่อยาก แต่แบงค์ที่เป็นป๋องก็ตัวฟีบลงมาเยอะ ดูจ๋องกว่าแบงค์ที่เป็นนนท์ในฮอร์โมนอยู่เยอะ แต่ก็ยังไม่มากพอให้เราเชื่อสนิทใจว่าไอ้นี่มันไร้ตัวตน แม่งถ้าเจอเพื่อนหน้าแบบป๋อง วาดรูปก็เก่ง แล้วอยู่คนเดียวไม่มีใครคบนี่เราสบายเลยนะ กูลุยเลย ไม่มีคู่แข่งด้วย บ้าเหรอ อีพวกชะนี ไปกรี๊ดพี่เฟมอยู่ได้ มึงพลาดของดีแล้ว บัยยยย์ (ส่วนน้องต่อ ยิ่งมาเล่นตลกเหี้ยๆ แบบนี้พี่ยิ่งมีอารมณ์ ไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติมแล้ว)
ปันปันพออยู่ในบทแบบนี้แล้วดีจัง น่ารักเฟร่อ ชอบที่เล่นแล้วไม่สะดุดเลยทั้งที่ฉากนั้นๆ มันจะไล่จากดราม่าไปคอเมดี้หรือยังไง ปันปันแม่งพาเราไปได้หมด เป็นอีกคนที่ต้องจับให้อยู่ในหนังแบบนี้เรื่อยๆ แล้วเราจะรักและทะนุถนอมเธอเป็นอย่างยิ่ง อย่าได้เติบโตไปกว่าบทเด็กมัธยมแบบนี้เลย (เดี๋ยวๆ มึงเอาแต่ใจมากไปแล้ว)
ติดใจอีกที่คือมิ้ง แบบจนดูจบแล้วก็ยังรู้สึกว่าเรายังไม่จบกับมิ้งเท่าไหร่ แบบไหนๆ ถ้าจะพลิกให้แม่งร้ายเป็นอีออยข้ามเรื่องมาแล้วก็ดันไปให้เป็นการ์ตูนไปเลยก็ได้ แต่พอปั้นให้มิ้งเป็นมนุษย์กลมๆ ขึ้นมาแล้วไม่ไปต่อกับมันให้สุดเราเลยรู้สึกค้างคานิดนึงว่ะ รู้สึกว่ายังไม่มีที่มาที่ไปและไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อ แค่นี้เลยที่ทำให้รู้สึกว่าหนังมันยังไม่จบบริบูรณ์สำหรับเรา
ที่เหลือจากนั้นคือความบันเทิง แบบรอว่า อ่ะ มึงจะเล่นอะไรกับกูอีก มาเลย มาให้หมด พาร์ทอนิเมชันก็สนุกมากเลยนะ แม่งเป็นฉากแฟนตาซีที่พื้นบ้านมาก คนที่ชอบอนิเมะน่าจะสะใจ
ลายเซ็นของผู้กำกับแกชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ นะ น่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการเก็บรายละเอียดเพื่อแดกดันวัยมัธยมได้มันส์ที่สุดในยุคนี้แล้ว คือพูดเรื่องเดียวกันกับฮอร์โมนแหละ แต่ใช้คนละวิธี ไม่โหดสัส หนักสัส ตรงสัส แบบนั้น แต่กูแขวะให้หนักสัสๆ ไปเลย เอาคาแรกเตอร์เด่นๆ ของวัยมัธยมมา แล้วปั้นให้แบนเป็นการ์ตูน แล้วก็ตบตีขยี้แซะให้มันส์เลย ชอบวิธีนี้ตรงที่ เออ พวกมึงมาดูแล้วพวกมึงจะได้ตลกตัวเอง แล้วกลับไปคิดเองว่าแบบไหนดีหรือไม่ดี อีห่า กรี๊ดผู้ชายจนลมบ้าหมูขึ้นเนี่ยมันควรมั้ย (ถ้ารู้ว่าลมขึ้นง่ายก็พกยาฉีดติดตัวด้วย อย่าปล่อยให้เป็นภาระห้องพยาบาล) หนังเบาๆ ก็เล่าเรื่องหนักในแบบของมันได้ ขอบูชาความมันส์ของพี่เอาไว้ ณ ที่นี้
อนึ่ง จากไอ้เด็กที่นั่งข้างหน้าที่แม่งสนุกกันเฟร่อๆ ทำให้ยิ่งคิดว่าประเด็นในหนังเรื่องนี้มันดีตรงที่มันเล่าเรื่องของพวกแม่งอ่ะ เอาโลกของเด็กจืดๆ ชอบวาดรูป ไม่ได้สังกัดฐานันดรไหนมาเล่า แล้วทำให้เห็นว่า ไอ้การวาดรูปแม่งพาเขาไปไหนต่อไหนได้บ้าง คุณค่าในตัวเราไม่ได้อยู่ที่ว่าเราอยู่ฐานันดรไหนเลยนะ เด็กพวกนี้มันอาจจะคิดแบบนั้น และหนังเรื่องนี้จะเป็นเพื่อนแท้ของเขาไปเลย
0 comments: