45 Years: กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง

11:33 PM NidNok Koppoets 1 Comments

45 Years
(2015, Andrew Haigh, A)



ลำพังแค่พลอทหนังมันไม่มีอะไรเลยนะ แต่หนังมันดีจนดีมากได้เพราะการแสดงล้วนๆ เลย ด้วยพลอทแล้วมันเหมือนเนื้อหาในเพลงร็อคไทยที่พูดเรื่องคนรักเก่ากับคนที่อยู่ตรงนี้ แล้วพี่นักร้องก็จัดการฟูมฟายโหยหวนไปกับความเศร้านั้น หนังมันก็เล่าเรื่องเดียวกันแบบนั้นแหละ แต่ไม่เว้ย หนังมันแกร่ง ไม่ฟูมฟาย ไม่เพ้อเจ้อ เพราะจะมาเพ้อเจ้าฟูมฟายเวิ่นเว้ออะไรนักหนา อายุหกเจ็ดสิบกันแล้ว หมดเวลาจะไปทำแบบนั้น ภาพในหนังมันเลยจริงมาก สิ่งเดียวที่ทำให้เราอยู่กับหนังได้ ก็คือการแสดงของทุกตัวละครในนั้น ซากปรักหักพังทั้งหลายมันรวมอยู่ในดวงตาของป้า Charlotte Rampling หมดแล้ว ไม่ต้องเล่าให้ใหญ่ ไม่ต้องโหมประโคมเพลงอะไรแล้ว จบในดวงตา Smoke gets in your eyes ของแท้

เคยนึกภาพตัวเองและผัวตอนแก่ และยังคุยกันเล่นๆ ว่าตอนนั้นเราจะเป็นยังไง รวมๆ แล้วภาพที่คิดคือเราคงยังจิกกัดด่ากันแบบทุกวันนี้อยู่ ความซาบซ่าคงลดลง เป็นตัวของตัวเองกันมากขึ้น ร่างกายเราคงเหี่ยวเฉา สภาพที่ทุกวันนี้ก็ไม่ค่อยดี ถึงตอนนั้นมันคงยิ่งแย่ เรื่องที่เคยทะเลาะกันวันนี้ ถึงตอนนั้นคงไม่ทะเลาะแล้ว แต่คงมีเรื่องใหม่ๆ ให้ต้องขัดใจกันอีกจนได้ ชีวิตคู่มันมีรายละเอียดมากกว่าแค่ความรักนะ มันเป็นศิลปะเฉพาะคู่ แต่ก่อนก็ไม่เข้าใจหรอก แต่ตอนนี้พอจะเห็นภาพชัดขึ้นละ

เวลา 45 ปีของชีวิตคู่มันนานนะ สิบปีแรกคงเต็มไปด้วยพลัง ยี่สิบปีเริ่มเหนื่อย สามสิบปีเริ่มวาง สี่สิบปีคงอยากพักแล้ว มันคงนิ่งและรอวันตายจากกัน นานจนทุกวันก่อนนอนคงอยากภาวนาให้พรุ่งนี้มีแต่ความราบเรียบเถอะนะ แต่พอมารู้เรื่องที่ไม่เคยรู้เลยตลอดสี่สิบกว่าปี มันเลยเป็นช่วงเวลาแสนกระอักกระอ่วน ความผูกพันมันมีอยู่ ความรักก็ยังเหมือนเดิม ที่เพิ่มเติมคือความไม่เชื่อใจ ที่เสือกมาปรากฏเอาตอนโค้งสุดท้ายของความสัมพันธ์แล้ว กลับตัวก็ไม่ได้ แต่จะอยู่ร่วมกันให้ราบเรียบ เย็นใจ เหมือนที่ผ่านมาก็ไม่รู้จะทำยังไง ดูเหมือนเราจะเข้าใจป้า แต่เอาเข้าจริงเราจะไม่เข้าใจหรอก เพิ่งสองปีเองมึง มึงไม่เข้าใจป้าหรอก

เราว่าทุกความสัมพันธ์นั้นมีความลับ ต่อให้บอกว่าผัวเมียควรเล่าทุกเรื่องให้กันและกันฟังได้ ควรแบ่งปันทุกข์สุขต่อกันได้ นั่นก็จริงนะ แต่กับบางเรื่อง น่าจะดีกว่าที่มันจะอยู่กับเราคนเดียว และภาวนาให้มันอยู่แค่เราคนเดียว ไม่มีวันแพร่งพรายออกไป แต่พอความลับนั้นอยู่กับเรา และเรายังรู้สึกกับมันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน หวงแหนทะนุถนอมความลับนั้น จนถึงวันที่เราคิดว่าเราจัดการกับมันได้ กลายเป็นความไม่ลับ นั่นแหละถึงเพิ่งรู้ตัวเองว่าเราอ่อนแอเหลือเกิน ไอ้ความลับมันเล่นงานเราซะแล้ว เล่นงานอย่างหนักตอนที่ร่างกายและหัวใจเรากร่อนแก่ อยากพักผ่อน บาดแผลนี้จึงเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง

อีกอย่างคือคนเราก็เลือกจะเชื่อในสิ่งที่เราอยากจะเชื่อ โดยธรรมชาติมนุษย์คงเป็นสิ่งมีชีวิตที่มองโลกในแง่ร้าย สลัดความคิดวนเวียนที่คอยทำร้ายตัวเราออกไปไม่ได้ เราเลยต้องยิ่งขุดลงไปให้ลึก จมไปกับมัน บิดให้มันใกล้เคียงกับที่เราอยากให้มันเป็น นับ หนึ่ง สอง สาม แล้วเศร้า จากนี้จะมีแต่ความเศร้า จากนี้โลกของฉันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เราออกจากโรงมาด้วยความรู้สึกคลุมเครือ เหมือนใครเอากระดาษไขมาห่อหัว คนดูเองก็โดนทำร้ายไม่ต่างจากมิสเตอร์แอนด์มิซซิสเมอร์เซอร์ เราเห็นทุกอย่างแต่เราไม่เข้าใจ เหมือนที่ตัวละครเองก็ยังไม่เข้าใจ รู้แค่ว่ามันเศร้าและสับสน ยังดีที่เราออกจากโรงมาแล้วก็จบกันนะ การเฝ้ามองมันดีอย่างนี้ แต่กับสองลุงป้า หลังงานเลี้ยงคืนนั้น คงมีอีกหลายเรื่องให้ต้องเศร้า ความรักความผูกพันที่จริงนั้นแสนจะโหดร้าย ลุงป้าคงคิดในใจว่าพวกกูแก่จะตายห่าแล้วทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ พูดจบป้าเคทก็เดินไปเผาห้องใต้หลังคา เปิดตำนานอีป้ามหาโหด จบหักมุม