Cafe Society: เรื่องรักของวัยรุ่นตอนปลาย

1:45 PM NidNok Koppoets 0 Comments

Cafe Society

(2016, Woody Allen) 

สนุกดีที่ทุกปีจะได้มาลุ้นว่าจะชอบหนังของลุงวู้ดดี้ อัลเลน รึเปล่า บางคนบอกว่าจะชอบหนังของลุงแกปีเว้นปี ถ้ายึดตามหลักการนั้น หนังประจำปี 2016 ของแกอย่าง Cafe Society นั้นจะลงในปีที่เราไม่ควรจะชอบมันพอดี แต่อะไรที่ว่าแน่มันก็ไม่แน่หรอก เพราะกลายเป็นว่า เราชอบหนังประจำปีเรื่องนี้ของลุงเหลือเกิน

สิ่งที่รู้สึกเสมอเวลาดูหนังของวู้ดดี้ อัลเลน คือเราช่างเด็กเกินไปกับเรื่องที่ลุงแกเล่า แบบจะคิดเสมอว่า หากเราโตขึ้นอีกหน่อย มีประสบการณ์ชีวิตมากขึ้นอีกนิด ตัวเราจะเขยิบเข้าไปเข้าใจสิ่งที่ลุงแกจะเล่าได้ใกล้กว่านี้ และเราจะยิ่งรู้สึกกับหนังได้มากขึ้น และปีนี้เองมั้ง ที่เพิ่งรู้สึกตัวเป็นครั้งแรกว่า กราฟวัยของเรา กับหนังของลุงนั้นมันลากมาบรรจบกันพอดี เป็นเหตุผลให้ชอบหนังเรื่องนี้ แบบเอนจอยไปกับอารมณ์ขัน (แบบลุงๆ) และเนื้อหาในนั้นค่อนข้างเต็มที่กว่าเรื่องอื่นๆ

จริงๆ หนังลุงมันก็วนเวียนอยู่กับความน้ำเน่า รักสามเส้า ความว้าวุ้นที่ตกค้างในจิตใจ อะไรพรรค์นี้มาตลอดแหละ แต่กับ Cafe Society นี่มันช่างมีรสชาติน้ำเน่าที่ถูกปากเราดีเหลือเกิน เลยทำให้จดจ่ออยู่กับหนังจนมวนท้องไปหลายตลบ สงสัยว่ามันคงเป็นความรักของวัยรุ่นที่กำลังสร้างเนื้อสร้างตัวเพื่อก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ จำเป็นให้ต้องละทิ้งบางความฝันอันเร่าร้อนเป็นประกาย แล้วเดินหน้าพาชีวิตสู่ความจริงที่เรียลขึ้นเรื่อยๆ แสงแดดอุ่นๆ กับเธอในชุดลำลองขาสั้น และจุมพิตริมหาดทรายนั้นกลายเป็นภาพฝัน เป็นภาพเขียนที่ไม่ใกล้ความจริง เมื่อเทียบกับบ้านหลังใหม่ที่เพิ่งซื้อ กิจการและงานที่ต้องคอยแก้ปัญหา และผ้าอ้อมเป็นสิบเป็นร้อยผืนที่ต้องเฝ้าคอยเปลี่ยน

ไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับ Kristen Stewart จนเมื่อเร็วๆ นี้เห็นเธอในแอดของชาแนลตัวใหม่ ก็รู้สึกว่าถ่ายภาพเธอออกมาได้สวยดี และคริสเทนในหนังเรื่องนี้นั้นสวยงามเป็นผู้เป็นคนดีจัง แต่ถึงอย่างนั้น ยังไงเราก็โปร Blake Lively มากกว่าอยู่แล้ว แม่คุณแม่ทูนหัว โดนฉลามกัดยังสวยขนาดนี้ (เดี๋ยวๆ คนละเรื่อง) เออ นั่นแหละ เพราะความโปรเบลค บวกกับความเข้าใจหัวอกเมีย เลยทำให้เราเป็น #ทีมเมียหลวง แน่นอน นี่ถ้าเป็นหนังที่เราทำคือมีตบไปแล้ว (เดี๋ยวๆ นี่หนังวู้ดดี้ อัลเลน ไม่ใช้หนังป้าแจ๋วนะมึงนะ)

แต่เอาจริงๆ เลยนะ บางทีในความฝัน หรือในบางมุมลึกๆ ของใจ เรามีอะไรชวนเพ้อฝัน หรือบ้ามากๆ ที่อยากทำเก็บซ่อนอยู่ จนบางทีก็เผลอใผลปล่อยใจคิดทอดอารมณ์ตาลอย คิดถึงสิ่งที่อยากให้มันเป็นนั้น เนิ่นนานจนเมื่อรู้ตัว ดวงตาปรับโฟกัสจนเห็นภาพข้างหน้าชัด จึงรู้ว่าความจริงต่างหากที่เราต้องอยู่ด้วย เราถอนหายใจหนึ่งที แล้วทำชีวิตให้มันดีต่อไป